Col famos pais ‘d cocagna
a l’é peui un gran pais,
gnun lavora la campagna,
pur a smija un paradis;
lì, chi veul fé ‘l gargh, lo fassa,
j’é pa gnun ch’a lo ambarassa.
Fà nen bsògn ëd travajé
për vagnesse da mangé.
An fiocand a-i ven ëd lasagne
larghe tre travèrs ëd dii,
e ‘d michëtte a gran cavagne
con ëd bon maron candì.
Quand a-i ven peui la tempesta,
tuti, anlora, a fan gran festa
ël cel a sversa giù a baron,
ale, cheusse ‘d gròss capon.
Le nosere a fan ëd quajëtte,
a basta andeje a dëstaché;
salamin e sautissëtte,
pì ‘t na cheuje e pì na j’é ;
‘t veule peui ëd paste dosse,
bianche, giàune, vërde o rosse?
Spassigiand long ij rivass
it na treuve a ògni pass.
A ògni pass a-i é ‘d fontan-e
‘nvece d’aqua a pisso ‘d vin:
porté cope ò damigian-e
për ciucé col vin divin.
Moscatel e malvasìa
a l’é del pì bon ch’a-i sìa:
sensa spende un sol dané
fin ch’as veul as peul cimpé.
E se për poltronerìa
i vorèisse sté a durmì,
sté sigur, gnun av dësvija
fuss-lo pura già mezdì.
Strojassà ch’i sie ‘nt la stansa,
ronfé pura a chërpa-pansa:
l’é la mòda del pais,
ognun fà sò sghiribiss.
An cost pais s’i veule andeje,
deuve savej bin la stra.
Ma a l’é còsa da penseje,
për le gran dificoltà,
përchè a venta savej core
për des agn e quìndes ore,
ant ël dur e un pò ‘nt ël mòl,
con la pàuta fin-a al còl.