Mia solitudin a l’ha ‘n vel
Fàit ëd miserie e d’arcansiel
Un vel da sposa soagnà
Da giornà ‘d sol angarlandà
Da neuit profonde, tribulà
Da s-ciavitù e libertà.
Mia solitudin a l’é na fior
Fàita ‘d malinconìe d’amor
Ëd vele bianche an mes al mar
Andoa ij cavaj a van sfrandà
Vers l’orisont sensa confin
Con le legende dësmentià
Rit.
Nò
i-é gnun al mond ch’a peul compré
mia solitudin e s-cianché
sò vel da sposa angarlandà
andoa a nass mia libertà
Nò
Sarai mai sola con chila davsin
A l’é mia sposa e mi i-j veuj bin.
Mia solitudin a l’é ‘n cel
Cunà dai vent ch’a crijo ‘l nòrd
Andoa as rampio, fra j’asard
Le nostalgìe ‘d montagnard
Andoa a vòlo le iluson
D’un pòpol veuid ëd tradission.
Mia solitudin a l’é na stra
Ch’a meuir ant j’euj ëd mie borgà
Andoa ‘nt j’ombre dij lampion
As cocia ‘n can sensa padron
Andoa le cort l’han dësmentià
Ij pé dëscàuss ëd le masnà.
Rit.