Andoa a son finì ij Piemontèis
Ij legendari “Bogianen”
Ch’l’han nen tremblà
Dnans ij fransèis, dnans a j’alman?
Coj òmo fier e ‘n pò testard
Co ‘l pass pesant da montagnard
Ch’l’han fecondà
Sta nòsta tèra tribulà.
Andoa a son finì coj Piemontèis
Con la vos dura e ’l cheur dë vlù
Ch’a l’han lotà, ch’a l’han sofert
Ch’a l’han përdù?
Coj travajeur sensa soris
Ch’a l’han piantà nòste radis
Sota le fiòche
Sota ‘l tuf, sota ‘l cel gris.
Rit.
Lontan, lontan,
come ‘n lament as leva na canson
a l’é ‘l sospir profond ëd la tradission
ch’a smija bësbijé ‘nt j’orìe ‘d nòsta gent
“Dësvijte bogianen. Àussa toa front
Arvendica toa tèra, tò Piemont!”
Andoa a van ij Piemontèis
Con cola facia d’artajor
Ch’a smija speté
La man dël prèive, dël sotror.
E con ël cul ansavonà
Da presenté come ‘n bochèt
Al prim beté
Ch’a mostra j’ale da galèt.
Andoa a van ij Piemontèis
Co ‘l còl ëstòrt e ij sòld an man
Për marcandé
Un pò d’ilusion fin-a a doman
Con le scalòsse fòra dl’uss
Për fé pì an pressa a ‘mpajé ij tond
Se ‘n deficent a crija ch’a-i é la fin dël mond.
Rit.
Andoa a finiran ij Piemontèis
Con l’italian an mes ai dent
E con le fomne
E ‘l sol dij napoli ‘nt la ment?
Le braje pien-e ‘d confusion
Grassios cadò ‘d coj pelegrin
Mandà da Roma
An nòste vigne a fé ij padron.
Andoa a finiran ij Piemontèis
Con le man veuide e ij tubo pien
D’imposission, nacià, gabele, umiliassion
Sensa ‘n drapò, sensa destin,
tra pizze, mafia e mandolin,
sensa ideal, sensa në spron.
Sensa ambission…
Rit.