“Dime ‘n pò, bel galant, bel giovo,
‘ndova seve ‘ncaminà?”
“Ncaminà son vers la Fransa
‘ndova a-i é la mia speransa,
‘ndova a-i é mè zòlicheur,
‘ndova a-i é mè zòlicheur”.
Bel galant a l’é rivà an Fransa,
a va ‘n piassa a spassëggé.
A së ‘ncontra ‘nt na franseisa
ch’a parlava piemontèisa:
«Ò monsieur, basé-moi bien,
ò monsieur, basé-moi bien».
A l’ha pijala për soe man bianche,
an gropeta a l’ha tiré.
A l’ha mnala an sle colin-e,
‘ndova a-i é j’erbëtte fin-e.
Dontrè vòte s’a l’ha basé,
dontrè vòte s’a l’ha basé.
“E adess ch’i l’avèj basame
bel galant mi sposërai”.
“S’a l’é lòn che mi i sperava,
s’a l’é lòn ch’i desiderava,
d’ësposé mè zòlicheur,
d’ësposé mè zòlicheur».