A l’era ‘l vintesset d’avril
mia Rosin-a am suplicava:
“Pagme almeno Buffalo Bill
peui it vëdras ch’i starai brava.
A-i sarà mai pì costa ocasion
përchè chiel doman a va via.
Ti, Tonin, ch’it ses tan bon
negme nen sta cortesìa”.
E mi che da fieul
i j’era faseul
i l’hai pa poduje neghejlo
l’hai pijàit un doi franch
bele neuv, pròpe bianch,
l’hai fàit gnente d’àutr che arfilejlo:
e peui për surtì i son andame a vestì
e chila ambardà ‘s n’andasìa
da Buffalo Bill
e mi tut tranquil a fé partìa.
A la sèira i torno a ca
për podèj fé un bocon ëd sin-a.
Treuvo l’uss mes ambajà,
a-i é nen mia gognin-a.
Vad dal portié, am dis tranquil:
“Toa Rosin a l’é ‘ndàita via,
e un moreto ‘d Buffalo Bill
a j’era an soa companìa”.
Mi sentend lolì
it peule capì
ël sangh a l’é andame a la testa;
son andàit sla stra
guardo an sa e an là
se la treuvo i veuj feje la festa,
e peui i vad cerché
ant le piòle e ij cafè
beivend an quasi ògni ostërìa;
a la sèira i son pien
ma Rosin i treuvo nen
a l’é pròpe partìa.
Rivo a ca, l’é pì ‘d doi bòt,
vad guardé ant ël guardaròba,
mia Rosin ant un fagòt
a l’ha portà via la soa ròba.
An sël taulin a-i era ‘n bijetin,
a j’era Rosa ch’a scrivìa:
“Scusme, scusme, car Tonin,
i j’era decisa d’andé via.
Ëd Buffalo Bill
un moreto gentil
m’ha fatto una proposizione;
col bel moretin
dë tolèt bustichin
di denari ne ha a profusione.
Përdomne, Tonin,
s’i lasso Turin
për nen che ti ‘t sie malcontento
nel tiretto lasciai
e tu troverai
un biglietto da cento.”.
A j’era un bijèt pròpe italian
l’avìa già veuja dë s-cianchelo,
ma peui dòp i l’hai pijalo an man
e i l’hai pensà ëd bin dobielo;
i son ficamlo ‘nt ël borzachin
e peui dòp i son scapà via
dësgustà dla mia Rosin
col’ingrata a l’é partìa.
Son andàit al Lingòt,
beivumne ‘n litròt,
son fame na cita marenda.
Tornand a Turin
l’hai beivù set quintin
për podèj dësmentié sta facenda.
Adess i son tranquil:
i mando al diav Buffalo Bill,
Rosin, bustichin e ciampòrgne.
Doranans i proponrai,
për pì nen avej ëd guaj ëd pijé tante sbòrnie.