Quand ch’a taparo ij cioch fòra dle piòle
mi i vëddo le contrà ch’a fan zigh-zagh
le gambe ‘m ten-o nen, im jë sento mòle
e adess ch’i rivo a ca, nosgnor che frach;
m’aspeta col velen ëd la mia giojassa,
ch’am fà ‘l riceviment con la ramassa.
Ò lun-a, giutme tì, dame un consèj:
còsa ch’i deuvo fé quand ch’i l’hai sèj?
La lun-a daré ‘d n’angol a fà babòja
e a rij con soa facia paciofluva,
e mi l’anvito a bèive, l’anvito a fé na buva
d’ës mè vinòt, fàit pròpe mach con d’uva.
La colpa a l’é d’ës vin ch’a anvita a bèive
e a rifiuté l’anvit mi i son nen bon;
a l’é un vin pròpe da abate, un vin da prèive,
è lui che mi ci induce an tentassion.
Quand i sento col dosset ch’am fris an boca
dësmentio ‘d pianté lì, i ciapo na cioca.
A l’é dòp ch’i l’hai beivù che mi ‘m pentiss
ò lun-a gavme ti d’ant ij pastiss.
La lun-a am guarda con soa facia dròla,
a ‘s cogia su ‘n nuvlòt ch’a-i fà da cun-a.
Su, dime na paròla e mand-me un pò ‘d fortun-a,
giuta n’amis, fà nen la fòla lun-a.
Ehi lun-a, ti ‘t ses rotonda e i son rotond ëdcò mi
beivomne ‘n mes litròt, domse dël ti.