Guilhaume se marida Guilhaume tan polit
La pren tan joveneta que se sap pas vestir
Lo ser la desabilha, l’abilha lo matin
E la balha a sa maire per la i far noirir.
Guilhaumes part en guèrra per la daissar grandir
Al cap de sèt annadas, es tornat al pais
S’en va tustar a sa pòrta: “Escriveta, durbis !”
Sa maire a la fenèstra respon: “N’es plus aici”
”Los Moros te l’an presa, los Moros Sarrasins”
Trovarai Escriveta quan sauriài de morir !
Rencontra de lavairas, lavaban linge fin
“Digatz, digatz, lavairas, qu’es lo castèl d’aicì ?”
“Es lo castèl del Moro, del Moro Sarrasin”
“Consì que se pòt faire per i dintrar, consì ?”
“Abilhatz-vos en fòrma de paure pelegrin
Demandaretz l’almoina tot lo long del camin”
Tot en fasent l’almoina, reconei son marit
“Dintra dins l’escuriera, sela lo bèl rossin !”
“Ieu monti dins ma cambra, de serga me vesti.”
E del còfre del Moro, prenguèt l’aur lo plus fin
“Escriveta es partida, delial de pelegrin!
De tot l’aur que n’empòrta, farià la mar lusir !”
“Sèt ans ieu l’ ai noirida de bon pan, de bon vin,
Sèt raubas l’i ai crompadas, de seda, de satin.”
“Se sèt ans l’as noirida, al diable, Sarrasin !
Era la mia femneta, la flor de mon pais.”