Son content cand ch’a pieuv, cand ch’a tron-a e a fà vent,
ël bel temp am fà scheur, am fà schërziné ij dent,
am fà monté ‘l sangh a la testa
përchè chi a l’ha mandame ‘l mè pì grand amor
a l’é stàit ël brut temp, na neuit cand che Nosgnor
a l’ha fait ëvnì giù na gran tempesta.
A l’era sèira d’otógn, nèira come ‘l carbon
e na lòsna a corìa con sò cortegi ‘d tron
ch’as sarìa dit ch’as dësmorèissa;
sàutand fòra dal let mia visin-a sbaruvà
an camisa da neuit a l’é vnùa a troveme a ca
a domandé ch’i la giutèissa.
“i l’hai paura e i son sola, lasseme ‘n pò intré,
“mè marì a l’é partì për fé ‘l sò brut mësté
“che n’àutr pì brut a podìa nen serne :
“cand ch’a pieuv a l’ha da seurte, i sai mai nen për quant
“për la bon-a rason ch’a l’é rapresentant
“ëd parafulmini mòderni.”
I l’hai dit grassie a monsù Beniamino Franklìn
ch’am dasìa l’ocasion ëd podèj fé ‘n pòch ëd bin
e peui l’amor a l’ha dame l’andi.
Ti ch’it vade a sëmné parafùlmin sì e là,
përchè it l’has nen piantà ‘n sij cop ëd la toa ca
un ëd coj truch ch’it propagandi ?
Cand le lòsne a la fin a l’han chità ‘d fé rumor
e la bela a l’ha ritrovà ‘l sò bonimor
për mi a l’era finìa la festa :
chila a l’é tornà a ca për suvé ‘l sò marì
dasandme l’apontament da lì al pròssim di
ch’a-i fùissa torna la tempesta.
A partì da col di i l’hai guardà sempe ‘l cel,
i son pijamla co ‘l temp se ‘l temp a l’era bel,
son fame n’euj da specialista
për le nivole, le nebie, ij fum e ij vapor
ch’a portèisso ‘l brut temp, conform al sò color,
ma chila mi i l’hai pì nen vista.
Sò marì a l’avìa fàit tanti ‘d coj bon afé,
a l’avìa vendù tanti ëd coj parafùlmin che
a l’era fasse milionari ;
a l’avìa mnala ant na tèra co ‘l temp sempe bon,
sensa nivole ni pieuva, sensa lòsne e tron,
balorda fòra ‘d l’ordinari.
I vorrìa che ‘l mè lament a l’andèissa a trové
per podèj ricordeje la tempesta che
j’avìo tnù testa an companìa,
për contèje che në slussi, mandà da Nosgnor
a l’ha lassame an sël cheur na marca a forma ‘d fior,
ëd na cita fior che un pòch a-j smija.