A l’era d’ani che, brava gent,
mi i dovrava pì nen ij dent,
ch’i beivìa dl’aqua sensa vin
e i më scàudava sensa camin.
Tuti ij sotror, dandlo për cert,
A më spetavo a brass duvert.
Për nen meuire i l’hai ambocà
lòn ch’a ciamo na bruta stra.
E mi, sensa gnun compliment
I l’hai copà ‘nt ël gir d’un moment
i sai pì gnanca pì che Bertòld
con ël portafeuj pien ëd sòld.
Ij polissiòt, cand a l’han savù,
a l’han brancame con guant ëd vlù,
a l’han sarame ant la lor përzon
për quaich’ani ‘d meditassion.
Cand che mi i son sta an përzon
tuti quanti j’onest a son
sta d’acòrdi ‘d pì nen speté
pr’ampicheme lì, su doi pé.
As vëddìo già, costi fabiòch,
a spartisse mia còrda a tòch
për guernela peui, bin gropà
come pòrtafortun-a ‘n ca.
Dòp sent’ani, con un posson,
a l’han campame fòra ‘d përzon
e mi, ch’i son sentimental
son tornà al mè paìs natal
con j’euj sbassà, con ël cheur pien,
con le gambe ch’a tnisìo nen,
bin sicur che òmo e masnà
a së slontanèisso da la mia strà.
A-i é un ch’a l’ha dime “Bondi
“as contava ‘d nen vëdd-te pì”.
A-i é ‘n àutr ch’a l’ha domandà
dla salute e dle novità.
Cand mi i l’hai vist ch’a-i era al mond
gent ancora bin bon-a an fond
i son butame ‘d colp a pioré
con ël cul an sël marciapé.