Mariagi d’amor, nòsse d’òr e d’argent,
mi i l’hai vist maridesse tute sòrt ëd gent,
nòsse ‘d pòvri balòss, nòsse ‘d gran milionari
e nòsse ‘d garson che a disijo d’esse impresari.
Vivèissa pura fin-a sent’ani e pì an là
a-i é n’arcòrd che mi i l’avrai mai dësmentià :
a l’é col ëd le pòvre nòsse, cand mè pare e mia mare
as son marià an Comun, con sindich e fanfare.
Mariand-se an s’un biròcc, mal rangià e rusolent,
tirà dai nòst amis, possà dai nòst parent,
ij mè doi vej moros a l’han risòlt ël problema
dòp tanti ani d’amor e ch’a seurtìo ansema.
Cortegg nunsial parèj as vëddìa nen tuti ij di :
la gent a stasìa a vardé con euj da pess bujì,
an vardavo curios, come ‘d vache a la fera
përchè a l’avìo mai vist mariesse an sta manera.
Ël vent a taca a sofié com’a fùissa ‘nrabià,
portandse via ‘l capel ëd mè pare e dj’invità
e na pieuva a ven giù, na pieuva dle pì gròsse
coma për fé u’n dispet a cole pòvre nòsse.
Dësmentierai pì nen la sposa tuta an pior
cunand com’un masnà ‘l sò massolin ëd fior.
Mi për tirela su, consolela na frisa,
i cantava mëssa granda al son ëd la mia fisa.
Co ‘j pugn levà su al cel tuti quanti a crié:
“Le nòsse, Giuda fàuss, a l’han da continué,
“se Nosgnor a l’é anrabià, se quaidun a l’é invidios,
“foma nòsse l’istess, eviva eviva jë spos !”