Cand mi i vivìa da cioch, da crin, da manigòld,
drinta na cròta scrosa
n’àutr pì salòp che mi a l’avìa për dontré sòld
vendume la soa sposa.
Cand mi, con intension, i l’hai portala a ca
e i-j l’hai gavà la vesta
i son ancorzume ch’i j’era stàit ambrojà
da gent nen tant onesta.
“It ses màira come ‘n ciò, riquat-te coj doi òss,
“It ses nen bastansa grassa
“e mi i l’hai tròp bon gust e son nen tant balòss
“da ‘mbrassé na carcassa.
“Va a ca, dì a tò marì ch’as ten-a coj doi scù,
“son nen mi ch’i lo ampedisso.”
Chila a l’ha rispondù, guardand con j’euj an su :
” It ses ti ch’i preferisso.
” I l’hai nen ëd la cicia a còl, it savèisse che sagrìn,
“i l’hai nen costa fortun-a !”
Mi i l’hai pijala an sij gënoj mach për contèje bin
soe còste, un-a për un-a.
“Për coj doi sòld pagà i vorìa mach savèj bin
“tò nòm e come at ciamo.”
“Im ciamo Margherita!” ” E bin, pòvra Ghitin
“sagrinte nen, mi i t’amo.”
E col gentil sach d’òss che mi i vorìa paghé
ma gnanca n’etto ‘d toma
a l’é intrame ‘nt ël cheur, i lo veui pì nen scambié
con ij tesòr ëd Roma.
Cand mi i vivìa da cioch, da crin, da manigòld,
drinta na cròta scrosa
n’àutr pì salòp che mi i l’avìa për dontré sòld vendume la soa sposa.