Davsin la lun-a mi i vivìa an sofiëtta
sensa òr, sensa argènt e sensa ras e vlù,
mi i sëmnava le viòle an cantand quaich ëstrofëtta
e i dasìa na man ai gat përdù.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
Un di ch’a piovìa i sento graté a la pòrta,
mi i duverto, sicur ch’a l’é ‘n neuv gat ëd pì:
sacramento ! Ël bel gat che la tëmpesta am pòrta,
it j’ere ti, it j’ere ti, it j’ere ti!
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
J’euj giàun, slusènt come ‘d neuit fà la lun-a,
it l’has pogià ‘n sël mè cheur toe piòte fàite ‘d vlù ;
it l’avìe nen doi barbis sota ‘l nas, për fortun-a,
e ‘t l’avìe ‘dcò nen tanta virtù.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
Che bel rabel it l’has portame là ‘nsima,
pròpi an tuti ij canton, con tut ël tò argent viv
e për mi, pr’ij mè gat, le mie fior, la mia rima
it j’ere ti ‘l bel temp e ‘l temp cativ.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
Ma a passa ‘l tèmp an girand la soa roa,
a l’é mòrt nòst amor përchè, sensa rason,
a l’é vnute ‘l balin ëd tiré ij gat për la coa
e ‘d bruseme tute mie canson.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
Peui a la fin, pròpi da barivela,
cand che mi i l’avia nen pì gnente da mangé
it ses scapà su doi pé e për na scaramela
it ses campate a let con ël maslé.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!
Podìa pì nen soporté costa stòria,
i podia pròpi pì nèn, dësnò mi i vnisìa mat;
son tornà su, an sofiëtta, con doi còrn për memòria,
con mie fior, mie rime e co ‘j mè gat.
Ah, che salòpa ch’it ses ti,
ah, ah, ah, ah che ciola i son mi!