Mi i peuss ciancé fin ch’i vë stofio ëd mila còse bele che Turin a l’ha:
la Mòle, ël Valentin, ël Pò, le piasse, i monument, ij cors, ij viaj le strà;
Mi però i veuj nen parlé ëd tute coste cose ch’i conòsse già;
le còse ch’i veuj dive mi son cole ch’as respiro quand ch’i tiro ‘l fià.
Le còse ch’i veuj dive mi son cole ch’as nufio e as peulo pa toché,
ma son le còse ‘d tuti ij dì che ti o chiel o mi, che tuti a peulo fé
për conòsse ‘n pòch Turin a bzogna podei vive serte sensassion,
ansoma veuj parlé dle còse ch’as nòto nen ma a-i son.
Quand d’invern a fà ‘n ginich che a dila come a l’é patela ij malvestì,
mi m’àusso a la matin bonora për andé al rusch, che a smija gnanca dì,
quand seurto dal porton i tornëria a ca, a smija ‘d respiré velen,
e a tira un-a ‘d cole bise che j’orije as chërpo e ‘l nas as sent pì nen.
Mi guardo an tèra e contra ij mur a-i son doi dii ëd brin-a, ma color carbon,
peui i sàuto sla mia bici, veja un pòch rusnenta ch’i l’hai catà al Balon,
pedalo a travajé con j’euj velà dal frèid subiand ël sòlit ritornel
cò l’hai an drinta ‘l cheur a l’é Turin, ch’a sia brut ò bel.
A riva peui la primavera e tut an drinta a mi a taca a formiolé,
quand ch’a-i é na giornà bela a l’é na tòrtura andé a travajé,
am piasëria andé an colin-a ansema na porila, stend-me ansima ‘n prà
e su l’ërbetta ciolarin-a cheuje ‘l pì bel fior che la natura a l’ha.
E peui d’istà ël sol ch’a pica, a fa slingué l’asfalt e sveuida la sità,
mi penso: “A son andassne tuti an ferie, finalment peuss gòde ‘n pòch ëd tranquilità”
I vado a fé doi pass an centro e ‘nvece lì i treuvo ‘l sòlit gran bordel
Cò l’hai an drinta ‘l cheur a l’é Turin ch’a sia brut o bel.
Quand d’autunn ël sol ch’a cala con ij sò penej a pitura tut ëd ross
mi setà su na banchin-a anvisco na sigala im sento un pòch nervos,
vëddo le feuje sëcche, un-a dòp l’àutra, ch’a casco giù dal cel,
penso che ant la mia vita a-i son nen tante còse ch’a l’han gust d’amel.
Ël vent a pija d’infilà le nòstre vie drite e a intra fin-a ‘nt j’òss,
mi ‘m na vado al Michelotti, i marcio su e giù come cercand queicòs,
peui i m’anfilo ant una piòla e ‘m faso doe anciove e mes litròt ëd vin,
mi anlora ‘m sento propi come fuissa an drinta ‘l cheur ëd Turin.