pretend quanci moralista
che quand l’òm as vëd a rabel
un gran merit a s’acuista
a lassé ch’a fasa ‘l cel,
pur s’i s-ciope dal nervos
përchè ‘l diav av buta an cros,
l’é pa gnente tant a-i pensa
la gran madre providensa.
Mi ch’i s-ciairo le facende
ëd costa bòcia com’a van
im na lass pa dë d’antende
dël latin dij ciarlatan.
Col ch’as treuva tra j’ambreuj,
s’a duverta nen bin j’euj,
a l’ha ‘n bel speté l’udiensa
dla gran mare rovidensa.
A la barba ‘d tut iquanti
coj ch’a fan ij savi e ij dòt
quand la pendola a va avanti
quand la sfera a marca ‘n bòt
se a l’é ora ‘d cusiné
ma a-i é gnente da toiré,
a-i ‘n fotre ‘nt la dispensa
dla gran madre providensa!
Se andand a la spassgiada
av robata un cop adòss
se fasend laserenada
uin-a stanga av rangia j’òss,
se për cas ël tò dotor
l’é parent con ël sotor
a serv a gnente la sapiensa
dla gran madre providensa.
Se un bel di, e a peul bin esse,
sensa dive né un né doi,
la giustissia, për sò interesse,
av ciapèissa an mes ai froj,
sev’agiute nen un pòch,
për Bërlich o për Bërlòch,
a v’mapica la clemensa
dla grand madre providensa.
J’òmo as giudico a la mira
dl’ëspessor dël borzachin
fin-a ‘l prèive
a veul soa lira
për dì ‘l vespr ò ‘l matutin,
e anlora cò i peuss fé
quand im treuvo sensa dné?
S’it n’has gnun, at dis “Fa sensa!”
la gran madre providensa.
Col bra’òm ch’ tuti a lodavo
për ij sò nòbil sentiment,
col che tuti a-j disìo: “BRavo,
òh che genio, òh che talent!”
L’àutra sèira a l’ospidal
a l’ha fàit ël sàut mortal
e tut lòn con l’assistensa
dla divina providensa.