Scota vita: ‘l temp ch’a passa mi i veuj nen ch’a sìa perdù
i veuj passelo ‘nsema a ti, con gòj, amor e speransa
I veuj sërché ij soris ëd la gent ant j’euj ‘d chi a spera
ant lë sguard ëd chi a la perdù
e parleje dël mond ch’a gira ‘ncora
I veuj sërché ‘l baticheur dij mè pì bèj pensé
canté le mie canson pì bele, cotlosé[1] ij mè seugn
antant che ‘l temp a passa
Chi am vorrà bin për sempre …?
i lo capirai da j’euj ch’a brilo …
An sostansa, vita, quand ch’a sarà finì ‘l mè temp
i veuj che ij mè seugn pì bèj a-i pòrta via quaidun
quaidun ch’a l’ha vorsume bin dabon
quaidun ch’a resta sì ‘nt ës mond …
[1] Verbo ascoltato dall’autore nella sua infanzia ma non usato nella cosiddetta koinè; il Vocabolario Piemontese di Camillo Brero, qui usato come riferimento, per coccolare propone poponé o sulié